Normy dotyczące obuwia
Obuwie ochronne przeznaczone jest do ochrony stóp i nóg przed czynnikami zewnętrznymi mogącymi powodować uszkodzenia mechaniczne, chemicznymi, oparzenia lub przed działaniem ciepła, zimna i wilgoci. Obuwie najczęściej chroni przed kilkoma rodzajami zagrożeń jednocześnie. Stopień ochrony zależy głównie od materiałów użytych do ich wykonania, konstrukcji obuwia i od ewentualnego wyposażenia w elementy dodatkowe takie jak: podnoski, wkładki antyprzebiciowe, ochrony śródstopia, ochrony kostki.
Obuwie nie posiadające cech ochronnych, a przeznaczone jedynie do stosowania w miejscu pracy ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne, higieniczne lub potrzebę ochrony własnego obuwia pracowników przed zniszczeniem lub zabrudzeniem, nie jest traktowane jako środek ochrony indywidualnej, a jedynie jako obuwie robocze.
Podział obuwia ochronnego
Obowiązujące normy dzielą obuwie ochronne wg różnych kryteriów.
Ze względu na konstrukcję można wyróżnić następujące typy obuwia:
- półbuty
- trzewiki
- buty
- buty do kolan
- buty z przedłużoną cholewką
Ze względu na przeznaczenie obuwie ochronne można podzielić na:
- obuwie chroniące przed czynnikami chemicznymi,
- obuwie chroniące przed czynnikami biologicznymi,
- obuwie chroniące przed czynnikami mechanicznymi,
- obuwie chroniące przed czynnikami termicznymi,
- obuwie chroniące przed porażeniem prądem elektrycznym,
- obuwie chroniące przed czynnikami atmosferycznymi,
- obuwie przeznaczone do stosowania w atmosferze zagrożonej wybuchem,
- obuwie antystatyczne chroniące przed efektem ESD.
Ze względu na poziom zagrożeń, przed którymi obuwie powinno chronić został unormowany podział na:
- Obuwie bezpieczne (S – „safety”) – posiada cechy ochronne łącznie z ochroną palców stopy za pomocą podnosków, których wytrzymałość jest badana przy uderzeniu z energią 200 J. Wymagania dotyczące obuwia bezpiecznego określa PN-EN ISO 20345. Zobacz zmiany wprowadzone przy aktualizacji normy do wersji 20345:2011.
- Obuwie ochronne (P – „protective”) – posiada cechy ochronne łącznie z ochroną palców stopy za pomocą podnosków, których wytrzymałość jest badana przy uderzeniu z energią 100 J. Wymagania dotyczące obuwia ochronnego określa PN-EN ISO 20346.
- Obuwie zawodowe (O– „occupational”) – posiada cechy ochronne przeznaczone do ochrony przed urazami, które mogą wystąpić w czasie wypadku w miejscach pracy. Przeznaczone jest do codziennego użytkowania tam gdzie nie jest wymagana ochrona palców stopy za pomocą podnosków. Wymagania dotyczące obuwia zawodowego określa PN-EN ISO 20347. Obuwie takie często jest określane jako obuwie robocze.
Znakowanie obuwia ochronnego
Każda para obuwia powinna być oznakowana w sposób czytelny i trwały przez ostemplowanie lub wytłoczenie odpowiednich symboli. Obuwie ochronne powinno być dostarczone wraz z instrukcją obsługi w języku polskim, zawierającą informacje na temat jego własności ochronnych, dostosowywania, używania, konserwacji i przechowywania.
Oznakowanie obuwia powinno zawierać:
- rozmiar,
- znak firmowy,
- oznaczenie producenta,
- datę produkcji – kwartał i rok,
- kraj producenta,
- numer odpowiedniej normy (EN 345, EN 346, EN 347),
- oznakowanie symbolem odpowiedniej kategorii ochronnej zgodnie z poniższymi tabelami,
- oznakowanie dodatkowymi symbolami w zależności od występowania dodatkowej właściwości ochronnej zgodnie z poniższymi tabelami.
W celu ułatwienia znakowania wyróżniono kategorie obuwia z najczęściej stosowaną kombinacją wymagań:
