Normy dotyczące obuwia

Obuwie ochronne przeznaczone jest do ochrony stóp i nóg przed czynnikami zewnętrznymi mogącymi powodować uszkodzenia mechaniczne, chemicznymi, oparzenia lub przed działaniem ciepła, zimna i wilgoci. Obuwie najczęściej  chroni przed kilkoma rodzajami zagrożeń jednocześnie. Stopień ochrony zależy głównie od materiałów użytych do ich wykonania, konstrukcji obuwia i od ewentualnego wyposażenia w elementy dodatkowe takie jak: podnoski, wkładki antyprzebiciowe, ochrony śródstopia, ochrony kostki.

Obuwie nie posiadające cech ochronnych, a przeznaczone jedynie do stosowania w miejscu pracy ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne, higieniczne lub potrzebę ochrony własnego obuwia pracowników przed zniszczeniem lub zabrudzeniem, nie jest traktowane jako środek ochrony indywidualnej, a jedynie jako obuwie robocze.

Podział obuwia ochronnego

Obowiązujące normy dzielą obuwie ochronne wg różnych kryteriów.

Ze względu na konstrukcję można wyróżnić następujące typy obuwia:

  • półbuty
  • trzewiki
  • buty
  • buty do kolan
  • buty z przedłużoną cholewką

Ze względu na przeznaczenie obuwie ochronne można podzielić na:

  • obuwie chroniące przed czynnikami chemicznymi,
  • obuwie chroniące przed czynnikami biologicznymi,
  • obuwie chroniące przed czynnikami mechanicznymi,
  • obuwie chroniące przed czynnikami termicznymi,
  • obuwie chroniące przed porażeniem prądem elektrycznym,
  • obuwie chroniące przed czynnikami atmosferycznymi,
  • obuwie przeznaczone do stosowania w atmosferze zagrożonej wybuchem,
  • obuwie antystatyczne chroniące przed efektem ESD.

Ze względu na poziom zagrożeń, przed którymi obuwie powinno chronić został unormowany podział na:

  • Obuwie bezpieczne (S „safety”) – posiada cechy ochronne łącznie z ochroną palców stopy za pomocą podnosków, których wytrzymałość jest badana przy uderzeniu z energią 200 J. Wymagania dotyczące obuwia bezpiecznego określa PN-EN ISO 20345. Zobacz zmiany wprowadzone przy aktualizacji normy do wersji 20345:2011.
  • Obuwie ochronne (P „protective”) – posiada cechy ochronne łącznie z ochroną palców stopy za pomocą podnosków, których wytrzymałość jest badana przy uderzeniu z energią 100 J. Wymagania dotyczące obuwia ochronnego określa PN-EN ISO 20346.
  • Obuwie zawodowe (O „occupational”) – posiada cechy ochronne przeznaczone do ochrony przed urazami, które mogą wystąpić w czasie wypadku w miejscach pracy. Przeznaczone jest do codziennego użytkowania tam gdzie nie jest wymagana ochrona palców stopy za pomocą podnosków. Wymagania dotyczące obuwia zawodowego określa PN-EN ISO 20347. Obuwie takie często jest określane jako obuwie robocze.

Znakowanie obuwia ochronnego

Każda para obuwia powinna być oznakowana w sposób czytelny i trwały przez ostemplowanie lub wytłoczenie odpowiednich symboli. Obuwie ochronne powinno być dostarczone wraz z instrukcją obsługi w języku polskim, zawierającą informacje na temat jego własności ochronnych, dostosowywania, używania, konserwacji i przechowywania.

Oznakowanie obuwia powinno zawierać:

  • rozmiar,
  • znak firmowy,
  • oznaczenie producenta,
  • datę produkcji – kwartał i rok,
  • kraj producenta,
  • numer odpowiedniej normy (EN 345, EN 346, EN 347),
  • oznakowanie symbolem odpowiedniej kategorii ochronnej zgodnie z poniższymi tabelami,
  • oznakowanie dodatkowymi symbolami w zależności od występowania dodatkowej właściwości ochronnej zgodnie z poniższymi tabelami.

W celu ułatwienia znakowania wyróżniono kategorie obuwia z najczęściej stosowaną kombinacją wymagań: